اباذر و ستیز با ابوهریره های منعقد ننگ نامه ها

بسم الله الرحمن الرحیم

آرش ،کوروش،رستم ، سورناو... عجب نامهای
گرانی که بر گرده تاریخ سنگینی می کند. و عجیب غروری که مرا و هزار مراکه فرا میگیردو عجب اشک افتخاری که با شنیده شدن نام این افراد ازچشمان همیشه قاضی تاریخ  پارس که سرازیر میشود...

اما این روزها انگار اتفاقات عجیبی افتاده است ،گویا جنگ همیشگی  وازلی خیر وشر ، ستیز فرزندان شیطان وابناء آدم دچار آتش بس شده که ،نرد عشق می بازند وآرزوی برد برای یکدیگر دارند... نه البته نه درهمه گیتی...،کهنوز هم همچون رسم تمام دوران ها نور و تاریکی در ستیز هستند، که نیکی وبدی را از ازل تا ابد گاه پیکار است واز آن تا پس از یوم المعلوم برای عافیت طلبان خلاصی نخواهد بود. آری همچنان دریمن ، سوریه ، عراق ،فلسطین و شایددر همین غریب دیار خودمان هم درغم انسان نشست...اما آیا در اوسط گیتی در پارس مکان ... من باید لبخند نثار شیطان کنم!!؟..

آیا بخشی از ستیز هابیلیان وقابیلیان که در ایرانشهری که ابناء آدم و توران تباران به نمایندگی از شیطان یاوران همه اعصار پایان پذیرفته است؟...

آیا پسران آدم سیطره توران تباران را در دل پذیرفته اند و پرچم سفید شکست برافراشته اند؟... نه هیچگاه...

این ها که خود را در میان خیل انبوه نسل آدمیان که در ستیزی دائمی با اهریمنان دارند خود را جا کرده اند آری این نازک اندیشان بی شرم دشمن که خود را در پوسته ابناء آدم جای می دهند تا ترکمانچای ها را امضا کنند... و با لحنی پر فریب خطاب به اهالی پارس شهر این مدافعان ازلی حقیقت، رویترها و کاپیتالاسیون ها را موجب تسلیم ارتش همیشه ستیزه جویه شیطان مقتدای باخترشهر گیتی معرفی میکنند.. اما این نازک اندیشان آیا نمی دانند برتری یا حداقل برابری مادی با لشکر شیطان جز با ایمان به خدا و سینه سپر کردن و فریاد کشیدن بر سر ابلیس ممکن نیست؟..هرچند عده ای پرچم پیروزی بالا ببرندو هرچند آرزوی سپید بختی و برد برای شیطان داشته باشند و لبخندها نثار یکدیگر کنند و سلیقه شان تا ابد کویر را جهنم بخواهد. اما من استیلای تاریکی را نخواهم پذیرفت ..، نه من تسلیم هرم جهنم نمیشوم و مشتی از دریای شن های بی جهت و دیر پایان کویر جهنم نخواهم گشت، من شورش می کنم همچون درختانی که در کویر می رویند ،هرچند از تشنگی بمیرم  ... هرچند ریشه هایم را ببرند...اباذر خواهم شد برای علی

آری ابناء آدم ماییم نه کس دیگر  ، ما پیشوایانی داریم که همواره مومن بودند به پیروزی نور پرستان بر تاریکی مسلکان ... آری ما پیشوایانی داریم که تا جهان جهان باشدشیطان ستیز بوده هستند و خواهند بود وما به آنها اقتدا می کنیم...

آری ما از سرزمین فاتحان نور هستیم و فرماندهان و پیشوایانی چون علی ، حسین ، زینب  ، سیدجمال،شیخ فضل الله ها داریم...ما از سرزمین روح الله و سید علی هستیم... 

آری چنین پیشوایانی برای ابد ظلم ستیز و شب گریز باقی می مانند و همه را به برپایی قسط و دادخواهی دعوت می کنند با هر رنگ ومذهب و نژاد از همین روست که این نوا را در طول تاریخ فریاد زدند که آنان که رفتند کاری حسینی کردند وآنها که ماندند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدی اند.. بلی آن پزشک آرژانتینی هم نمی خواست یزیدی باشد که گفت هرچه از دست می رود بگزار برود چیزی که به التماس آلوده باشد نمی خواهم هرچه باشد حتی زندگی... از همین رو بود که ارنستو چه گواراها هم دل به دریای حسینی دادند و قطعه قطعه شدند در جنگلهای بولیوی تا اثبات کنند هرگاه شب ستیز باشی حتی اگر کافر باشی... کفر تو می ارزد به تمام دنیا و می ارزد به ایمان عافیت طلبانی که اسلامشان مانند کفرشان به هیچ نمی ارزد...

آری ما اباذر تباران هنگامی سید علی فرزند علی و زهرا را می بینیم اشک شوق در چشمانمان حلقه میزند  زیرا آن عمامه سیاه که در عزای جدش بر سر دارد مارا به حسینی بودن وا می دارد، چفیه سفید بر گردنش ما را زینبی می خواهد تا فریاد کش و رسوا کننده شیطان باشیم... ، دست مجروحش همچون عباس ابن علی مان میخواهد تا تمام وجودمان  امام زمانمان باشد وحجت الهی عصرمان، سخنرانی قرایش که در کلماتی با زر ورزق سکوت پیچیده شده وهمانند با شکوه ترین سخنرانی علی(ع) که همانا 25 سال سکوتش بود به اباذر بودن دعوتمان می کند تا با استخوان گیر کرده درگلوی علی بر سر بوهریره و کعب الااحبارها بزنیم ،آری طاغوت نسبان بدانند که لبخندی نثارشان نکرده ایم و تا انتهای وسعت آخر الزمان با هیبت سیدعلی ها برشان هجوم میبریم که..اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النّورِ ۖ....